پس از قائم مقام وضع مالی ایران دچار بحران گشت، روز به روز از میزان عایدی کاسته، بر خرج افزوده می‌شد. دامنه این عدم تعادل با بخش‌ها و مستمری‌های گزاف، و دادن «تیول وسیورغال» همچنان زیادتر می‌گردید. کار به جایی رسید که در زمان میرزا آقاسی «هر سال دو کرور مخارج ایران بر مداخل آن زیادتی پیدا کرد» پول نقد خزانه، خاص حقوق درباریان و افراد خاندان سلطنت و مستمری روحانیان بود. و برای پرداخت مطالبات دیگران برات‌های بی‌اعتباریا کم اعتبار در وجه حکام ولایات صادر می‌شد. حکمت صدور برات این بود که دولت طلبکاران را از سر خود باز کند. بنا به گفته شیل هر کس زور داشت همه وجه براتش وصول می‌شد، اگر بیچاره بود یکشاهی هم به او نمی‌رسید، و به طور کلی برات‌های دولتی به ماخذه ده تا بیست درصد بهای اصلی در ولایات خرید و فروش می‌شد. برای مطالعه بیشتر لطفا به فایل کتاب مراجعه کنید.
